'ลัก'สัตว์

เรื่อง: นิราวัฒน์ นารอด ,9 กุมภาพันธ์ 2555

          สิบแปดปีต่อมา หญิงกลางคนพร้อมด้วยลูกสองเดินเข้าแจ้งความที่สถานีตำรวจแห่งหนึ่งในซานฟรานซิสโกรัฐแคลิฟอเนียร์ว่าเธอถูกลักพาตัวไปเมื่อสิบแปดปีที่แล้ว ใช่ เธอคือเด็กหญิงเจย์ซี ลี ดูการ์ด ในวัย 29 ปี!

          ดูการ์ดเล่าว่าเธอถูกชอตไฟฟ้าก่อนถูกพาตัวขึ้นรถตู้คันหนึ่ง

          “เขาข่มขืนฉัน จนฉันตั้งท้อง” ดูการ์ในวัย 29 ปีเล่าถึงเหตุการณ์เลวร้ายในอดีต “เขากักขังฉันไว้ในโรงรถหลังบ้าน ฉันกับลูกไม่มีโอกาสออกมาข้างนอก จนกระทั่งฉันท้องเป็นครั้งที่สอง เขาจึงพยายามทำราวกับว่าฉันคือสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวของเขา”

          เด็กหญิงที่โลกคิดว่าเธอตายไปแล้ว ได้รับอิสรภาพเมื่อวัยย่างเข้าสู่กลางคน คนในครอบครัวของเธอตั้งสุสานไร้ร่างเพื่อเป็นอนุสรณ์แด่บุตรสาวอันเป็นที่รัก ดูการ์ดพร้อมด้วยลูกทั้งสองคนเดินทางสู่อิสรภาพ 18 ปีแห่งความโหดร้ายสิ้นสุดลง
          เหตุการณ์ข้างต้นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงที่ประเทศสหรัฐอเมริกา เมื่อเด็กหญิงวัย 11 ปีถูกลักพาตัวเมื่อต้นเดือนมิถุนายน 2534 ก่อนที่เธอจะเข้าแจ้งความในปี 2552 เป็นตัวอย่างเหตุการณ์ที่มนุษย์กระทำต่อกันเยี่ยงกระทำกับสัตว์ตัวหนึ่ง ลักพาเพื่อสนองตัณหาภายใน

          มีตัวอย่างมากมายในสังคมที่แสดงให้เห็นถึงความโหดร้ายของมนุษย์ที่มีต่อเพื่อนร่วมโลก ทั้งการล่าสัตว์เพื่อเกมกีฬา การล่าสัตว์เพื่อการค้า การเลี้ยงสัตว์ป่า เป็นต้น

          เพียงแค่กรณีของสัตว์ป่าไม่หนักแน่นและน่าเห็นใจเท่ามนุษย์กระทำด้วยกันเองเราเลยละเลย หรือพยายามลืมๆ เรื่องเหล่านี้ไป เพราะยังไงเสียก็เป็นเรื่องที่อยู่ในป่า ไกลจากบ้านของเรามากนัก

          เมื่อไม่กี่เดือนมานี้ผมพบกับกระแส ชูการ์ ไกลเดอร์ วัยรุ่นสาวๆ มักมีกระเป๋าสี่เหลี่ยมใบเล็กๆ เดินถือไปมา บ้างอุ้มอย่างทะนุถนอม ผมขอดูจากเพื่อนของผมคนหนึ่ง เป็นกระเป๋ากำมะหยี่ทรงสีหลี่ยมฝาเปิดเป็นซิปโดยรอบผมเปิดซิปนั้นดูแล้วก็สะท้อนใจ ‘ชูการ์ ไกลเดอร์’ ที่ว่านี้คือสัตว์ตระกูลจิงโจ้ หรือตระกูลมีกระเป๋าหน้าท้องตัวหนึ่ง ขนาดตัวประมาณหนูตัวเล็กๆ นอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าขนหนู มองในมุมเอ็นดูเจ้า ‘จิงโจ้’ ตัวนี้นอนหลับอย่างน่ารักน่าชัง ทั้งที่ความจริงมันอาจมึนจากการที่ต้องทนแรงแกว่งไปมาระหว่างที่เราถือกระเป๋านี้ไปไหนต่อไหน พื้นที่แคบๆ คงไม่น่าอยู่สำหรับสิ่งมีชีวิตใดๆ บนโลกนี้

          ผมถามเพื่อนว่าทำไมถึงเลี้ยง “ก็มันน่ารักดี” เพื่อนผมตอบ

          จากที่กล่าวมาชูการ์ ไกลเดอร์หรือจิงโจ้บินเป็นสัตว์ตระกูลมีกระเป๋าหน้าท้อง ซึ่งกระเป๋าหน้าท้องจะพบได้ในตัวเมียเท่านั้น เป็นสัตว์พื้นเมืองของออสเตรเลีย ที่นิยมเลี้ยงกันในหมู่วัยรุ่นที่ ‘รักสัตว์’ ในบ้านเรา

          ในสภาพจริง ชูการ์ ไกลเดอร์เป็นสัตว์ป่า!!

          พฤติกรรมของมันคือจะอาศัยบนต้นไม้สูงๆ กินแมลง หนอนและผลไม้เป็นอาหารหลักสามารถร่อนลงจากที่สูงได้ทำให้ได้ชื่อ จิงโจ้บิน แต่ด้วยความที่มันมีสีสันที่พิเศษ ขนนุ่มพองฟูดูน่ารัก จึงนำภัยมาสู่ตัวเอง

          ชูการ์ ไกลเดอร์รายแรกๆ ถูกจับมาจากป่าธรรมชาติในออสเตรเลียก่อนถูกเพาะพันธุ์ในกรงเลี้ยงแล้วส่งออกขายกลายเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักสำหรับสาวๆ ที่ชอบความน่ารักของสัตว์ตัวเล็ก มองในมุมนี้คือการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงสุดแสนจะน่ารักน่าชัง ส่งเสริมจิตสำนึกรักสัตว์ให้กับเยาวชน มองในมุมกลับกันมันจะต่างอะไรจากที่เจย์ซี ลี ดูการ์ดถูกลักพาตัว

          ความจริงอย่างหนึ่งของบ้านเราคือพยายามทำให้เรื่องสองเรื่องที่ไม่น่าจะไปด้วยกันได้แมทช์กันอย่างลงตัว บางครั้งแทบจะแยกไม่ออกว่ามันคือเรื่องอะไร ด้วยกลวิธีหลากหลายและอัพเดทตลอดเวลา เหยื่อรายสำคัญคือกลุ่มคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว เมื่อถูกป้อนข้อมูลข่าวสารซึ่งส่วนมากในทางสนับสนุนก็หลงเชื่อ และคิดไปโดยปริยายว่าถูกต้อง

          ดูการ์ดเล่าว่าตลอดเวลา 18 ปีในนรกขุมนั้นน่ากลัวเพียงไร เด็กหญิงวัย 11 ปีที่ต้องจากบ้านถูกกระทำโดยคนใจร้ายนั้นทรมานเพียงไร เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่มนุษย์สามารถกระทำกันได้ถึงเพียงนี้

          เธอนับว่าโชคดีกว่าเพื่อนมนุษย์หลายคนที่ประสบชะตากรรมเดียวกัน หลายคนไม่มีโอกาสได้รับอิสรภาพ หลายคนไม่มีชีวิตรอดกลับมา

          สัตว์ป่าก็เช่นกัน เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ของสัตว์ที่ถูกจับมาเลี้ยงไม่ได้กลับบ้าน และหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ตายก่อนอายุไข

          ผู้ที่เลี้ยงชูการ์ ไกลเดอร์หลายคนต้องเสียมันไปก่อนที่มันจะสิ้นอายุขัย ชูการ์ ไกลเดอร์บางตัวกัดแทะหางตัวเองเพราะความเครียดจากการที่ต้องอยู่ในที่แคบจนเจ้าของต้องตัดหางมันทิ้งไปเพราะความไม่สวยงาม บางตัวติดเชื้อและตาย

          เราเลี้ยงมันเพราะ “มันน่ารักดี” มากกว่าฉันรักมันหรือฉันสงสารมัน แต่ความรักกับความสงสารก็มีขอบเขต มีความถูกต้องในตัวเอง

          หากเราถูกพรากจากพ่อแม่ จากบ้านที่เคยอยู่ไปอยู่ในกล่องสีเหลี่ยมขนาดพอดีตัวและต้องอยู่ในนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ เราจะรู้สึกอย่างไร เราคิดอะไรเมื่อสบตา ชูการ์ ไกลเดอร์ตัวน้อยที่ส่งสายตามาหาเรา มันคงไม่บอกว่าฉันรักคุณขอบคุณที่ให้ฉันอยู่ในบ้านแคบๆ ขอบคุณที่พาฉันไปไหนต่อไหน ที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนนั่งรถไฟเหาะตีลังกา

          เจย์ซี ลี ดูการ์ดกล่าวกับผู้ที่ลักพาตัวเธอไปว่า “ไม่มีพระเจ้าที่ไหนในจักรวาลนี้จะอภัยให้สิ่งที่พวกคุณทำ”

          บ้านของสัตว์ป่าคือป่า

          มล.ปริญญากร วรวรรณ กล่าวว่า "ถ้าที่มั่นสุดท้ายของสัตว์ป่าหมดไป ก็ไม่มีที่มั่นสุดท้ายสำหรับพวกเรา"

          เราอยู่บนโลกนี้มาประมานสองแสนห้าหมื่นปี แต่เราไม่เคยพิสูจน์เลยว่าสร้างประโยชน์แก่โลกที่เป็นมาตุภูมิมากเท่าไหร่?