"อิ่งอ้อย" ในความเชื่อและความจริงทางวิทยาศาสตร์

เรื่อง: coneman

  วีถีชีวิตของคนไทยมีความเกี่ยวข้องกับความเชื่อและความศรัทธามาช้านาน โดยเฉพาะเครื่องรางของขลัง ซึ่งมีอิทธิพลฝังรากลึกในสังคมไทยมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เครื่องรางถือเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ และทำให้เกิดความมั่นใจและกำลังใจในการดำเนินวิถีชีวิต เช่นการค้าขาย การติดต่อประสานงาน การแคล้วคลาดจากภัยอันตราย หากการยึดมั่นตั้งมั่นนั้นนำให้ผู้ศรัทธาปฏิบัติไปในทางดีแล้วเครื่องรางนั้นก็ควรค่าแก่การบูชานับถือ ดังนั้นความเชื่อและยึดมั่นในวัตถุซึ่งเป็นนามธรรมนั้นจะเป็นตัวกำหนดการปฏิบัติของผู้มีจิตศรัทธาตามมา แต่อย่างไรก็ตามหากความเชื่อนั้นไร้ซึ่งเหตุผลหรือบรรทัดฐานแห่งการควรเชื่อแล้ว ความงมงายก็อาจเกิดขึ้นได้อันจะนำไปสู่การปฏิบัติที่ผิดหรือหย่อนปฏิบัติในสิ่งที่ควรได้โดยง่าย บทความนี้ผมไม่ได้มีเจตนาหลบหลู่หรือดูหมิ่นเครื่องรางของขลังแต่ประการใด เพียงแต่อยากชี้ให้เห็นอีกแง่มุมหนึ่งทางวิทยาศาสตร์นอกเหนือจากแง่มุมแห่งความศรัทธา ท่านผู้อ่านจะเชื่อในแง่มุมใดก็ขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของแต่ละท่านครับ
  หากลองพิจารณาจาก "กาลามสูตร 10" (อย่าเขียนตกบางตัวนะครับ เพราะจะทำให้ความหมายผิดไป) หรือธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงแก่ชาวกาลามะ ซึ่งแสดงให้เห็นสิ่งที่อย่าเพิ่งเชื่อ 10 ประการ มีบางข้ออาจนำมาใช้เตือนสติเกี่ยวกับเครื่องราของขลังได้ เช่น อย่าเพิ่งเชื่อโดยฟังตามกันมา อย่าเพิ่งเชื่อโดยถือว่าเป็นของเก่าเล่าสืบกันมา อย่าเพิ่งเชื่อเพราะข่าวเล่าลือ หรืออย่าเพิ่งเชื่อเพราะผู้พูดควรเชื่อได้ คือท่านสอนให้เชื่ออย่างมีปัญญา มีเหตุผล ซึ่งก็ตรงตามหลักวิทยาศาสตร์ทุกประการคือจะเชื่อก็ต่อเมื่อได้ลงมือทดลองให้เห็นผลและผลนั้นมีเหตุผลที่ตอบปัญหาหรือสมมติฐานที่ตั้งไว้ได้ เกริ่นมาเนิ่นนานแล้วเข้าเรื่องเลยละกันครับ

" อิ่งอ้อย" ในความเชื่อและความศรัทธา
   อิ่งอ้อย, อิ่นอ้อย, อินออน, อื่นออน, หินเดินได้ เป็นชื่อเรียกวัตถุรูปครึ่งวงกลมที่ด้านหนึ่งโค้งนูนออกอีกด้านหนึ่งเรียบมีลายวนรูปก้นหอย ชาวบ้านทางภาคอีสานตอนบนและในประเทศลาวมีความเชื่อว่าเป็นหอยหรือสัตว์หายากที่มีความศักดิ์สิทธิ์ มีชีวิตและจิตวิญญาณ ก่อให้เกิดโชคลาภแก่ผู้กราบไหว้บูชา บ้างก็ว่าเป็นฟอสซิลหอยที่มีอายุหลายพันปีหรือเป็นดักแด้ของแมลงบ้างตามความเชื่อของแต่ละท้องถิ่น นอกจากนี้ชาวเผ่าภูไทที่อาศัยอยู่บริเวณชายแดนจังหวัดมุกดาหารยังเคยใช้อิ่งอ้อยแทนเงินในอดีต ตามความเชื่ออิ่งอ้อยมักถูกเก็บไว้บนหิ้งพระหรือหากออกจากบ้านก็จะพกติดตัวไปเชื่อว่าจะนำโชคลาภและความโชคดีมาให้ อิ่งอ้อยมักถูกเก็บไว้เป็นคู่คือตัวผู้ซึ่งมีสีออกดำ และตัวเมียซึ่งมีสีขาว และเชื่อว่าหากลายวงก้นหอยมีลักษณะเป็นรูปเลขหนึ่งไทยจะยิ่งทวีความศักดิ์สิทธิ์ขึ้นเท่าตัว ในวันพระชาวบ้านจะนำเอาอิ่งอ้อยมาวางบนจานหรือถาดผิวเรียบและบูชาด้วยการเทน้ำรสเปรี้ยวซึ่งเชื่อว่าเป็นอาหารของอิ่งอ้อยให้ดื่ม เช่นน้ำมะนาว หรือน้ำส้มสายชู อิ่งอ้อยตัวใดที่มีความศักดิ์สิทธิ์ก็จะเริ่มเดินกินน้ำรสเปรี้ยวและจะเดินเข้าหาคู่ของตัวเองสร้างความมหัศจรรย์แก่ผู้ศรัทธาและผู้พบเห็น และบอกต่อๆกันมาปากต่อปากโดยเฉพาะในประเทศลาวแถบเชียงขวางมีการนับถือกันมากและแพร่อิทธิพลมาทางภาคอีสานของประเทศไทย