แห่ชอร์ตปลาบึงบอระเพ็ด

มันใช้กล้องส่องดูความเคลื่อนไหวเจ้าหน้าที่ เราก็ส่องมันมั่ง..แล้วก็ยิง (แขนขา) ซะ
จะได้ตามไปจับง่ายๆ ไม่ต้องหนีไปไหนไกล ดีไหมครับ

แค่ไอ้ "แจ๊สกี้" ที่เอาไปเล่นในบึงบอระเพ็ด จัดการให้ได้ก่อนเหอะ 

ส่องจากข้างล่างไม่ได้ ก้ส็องจากข้างบนสิก็ใช้แฮงค์ไกรเดอร์ หรือพารามอเตอร์ หรือจะเป็นเฮลิคอปเตอร์ถ่ายรูปแล้วจับเลยนิ (ลงทุนหน่อยโดนซักทีสองทีเดี๋ยวก็แหยงไปเอง)

ที่สังขละฯเคยมีปัญหาแบบนี้เหมือนกันครับ ตอนหลังโดนยิงตายไปสองลำ (จับใครไม่ได้) แล้วก็เลยไม่มีใครกล้าช๊อทอีกเลย...

เคยเห็นด้วยตาตัวเองครั้งหนึ่ง เคยไปสัมภาษณ์ชาวประมงเพื่อทำวิจัยโครงการสำรวจพื้นที่ชุ่มน้ำภาคเหนือเมื่อหลายปีมาแล้ว ขณะที่กำลังดูปลาที่ติดข่ายของชาวประมงเพลินๆ อยู่ (อยู่ในบึงเลย) ก็ได้ยินเสียงปังปัง แล้วก็ก็มีเรือเร็ว(เรือชาวประมงที่ติดเครื่องยนต์แบบเรือแข่ง) พุ่งออกไปคนละทิศละทาง เร็วมากประมาณเด็กแว้นสมัยนี้กระมัง หลังจากนั้นประมาณสองสามนาทีก็มีเรือตรวจประมงค่อย ๆ วิ่งผ่านไป จับใครไม่ได้ ถามลุงที่ให้ดูปลาแกก็ว่านายเขามาจับเรือช๊อตปลา .....

เรื่องนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าใครผิดใครถูก ชาวบ้านก็ต้องหากิน ตอนนี้เงินมันหายากอะไรที่ได้เงินเขาก็รีบคว้าเอาไว้ก่อน ไม่ได้คำนึงหรอกว่ามันผิดหรือถูก รู้ทั้งรู้แหละว่ามันผิดกฏหมาย ทำแล้วปลาเสียหาย แต่ว่าทำอย่างไรได้ ไม่รู้จะไปทำอะไรที่มันได้เงินเร็วกว่านี้....ผมว่าทางหนึ่งที่จะช่วยแก้ปัญหาก็คือ การส่งเสริมใช้เขามีอาชีพที่มีรายได้มากกว่าการทำประมงด้วยไฟฟ้า เขาก็เปลี่ยนไปเอง จะเหลือก็เพียงแค่พวกทำเล่นสนุกๆ เท่านั้น

อันนี้ไม่ได้สนับสนุุนชาวบ้านนะครับ คือได้มีโอกาสคุยกับคนที่เขารู้เรื่องช๊อตปลา ปรากฏว่า เขามีองค์ความรู้เรื่องการใช้กระแสไฟฟ้าให้เฉพาะเจาะจงกับชนิดของปลาเป้าหมายได้ดีมาก ดีกว่านักวิชาการประมงเสียอีก ...

ครั้งแรกที่เห็นกระทู้นี้โพสต์คิดว่าจะอ่านเฉยๆ จะไม่โพสต์อะไร แต่ว่าหลังๆ เริ่มเห็นว่ามันชักจะไปกันใหญ่ เริ่มมีแนวคิดเกี่ยวกับการใช้ความรุนแรงนอกกฏหมายมาจัดการปัญหา ก็เลยคิดว่าโพสต์แสดงความเห็นอีกมุมหนึ่งเสียหน่อยดีกว่า 

โดนประเด็นที่ผมเล่า ผมก็ไม่ได้สรุปด้วยว่าใครผิดใครถูก หรือขอให้เห็นใจใคร แต่เล่าจากประสพการณ์ที่ได้พูดคุยกับชาวประมงในหลายๆ พื้นที่และสะท้อนมุมมองที่เขาคิด เพราะปกตินักวิชาการก็คิดแบบนักวิชาการ ชาวบ้านก็คิดแบบชาวบ้าน ลองคิดเล่นๆนะ ถ้าคุณเป็นชาวประมง คุณจะเลือกวิธีไหน วิธีแรกต้องออกไปลงข่ายตอนบ่ายทิ้งข้ามคืนแล้วมากู้ตอนเช้า กู้เสร็จแล้วก็ต้องมานั่นปลดปลาออกจากข่าย แถมตอนวางก็ต้องเสี่ยงด้วยว่าจะมีมีใครมาขโมย ทั้งข่ายและปลาหรือเปล่า กับอีกวิธีหนึ่งมีพลังงานที่มองไม่เห็นเป็นเครื่องมือ รู้แหล่งทำการประมงเหมือนวิธีแรก เอาพลังงานไปจี้ตรงไหนปลาก็หงายท้องมาโชว์ตัวให้จับแต่โดยดี ทำไม่กี่ชั่วโมงก็ได้ปลาตัวโตๆ ที่ราคาดีกว่าข่าย แถมปลาที่่ได้ก็สดและบางตัวไม่ตายก็เอาไปขายเป็นปลาเป็นได้อีก ราคามันผิดกันลิบลับ เสี่ยงถูกจับหน่อยแต่ก็คุ้มเพราะมีเงินไปซื้อเครื่องเรือเร็ว มีเครือข่ายที่ทำประมงแบบนี้ด้วยกัน เป็นคุณจะเลือกทำวิธีแรกหรือเปล่า (ลองสมมติว่าตัวคุณเป็นชาวประมงนะ ไม่ใช่คนที่จบปริญญาโทแล้ว)

ที่เล่าในเรื่องการใช้ไฟและยกประเด็นเืรื่องรายได้ของชาวบ้านมาให้ฟังนั้น เพราะอยากจะนำเสนอมุมมองอีกมุมหนึ่งเท่านั้น บ้านเรามีกฏหมายสารพัดสารพันบังคับใช้กันวุ่นวายไปหมด เอาแค่บึงบอระเพ็ดมีกฏหมายป่าไม้ กฏหมายประมง กฏหมายปกครองท้องถิ่น (เรียกถูกหรือเปล่าหว่า) คุ้มครองอยู่ แล้วกฏหมายทั้งหลายมันมีประสิทธิภาพในการบังคับใช้ได้หรือไม่ การแก้ปัญหาประเด็นนี้้ต้องทำมาจากหลายๆ มิติเรื่องรายได้มันก็เป็นแค่ประเด็นเล็กๆ ประเด็นหนึ่งในเรื่องใหญ่ หลายเรื่องแค่นั้น 

สุดท้ายขอบคุณ คุณ brookloach เหมือนกันที่แสดงมุมมองทางความคิดอีกมุมหนึ่งออกมา

ผมคิดว่ายังไงก็ต้องทำสื่อประชาสัมพันธ์ให้ชุมชนรอบบึงได้รับรู้และเข้าใจถึงปัญหาที่เกิดจากการทำประมงแบบนี้ก่อน พร้อมบอกโทษความผิดทางกฏหมายด้วย
จากนั้นถ้ายังมีการฝ่าฝืนจึงใช้มาตรการทางกฏหมายที่เฉียบขาดต่อไป แต่ก็ต้องตามมาด้วยการส่งเสริมอาชีพประมงแบบอื่นๆให้หรือทำพร้อมๆกันไป

จริงๆ จำหลักการไม่ได้หมด แต่ว่าคร่าวๆ แล้วมันจะเป็นการสร้างสนามไฟฟ้าขึ้นมา จากแหล่งกำเนิดที่แยกขั้วบวกและขั้วลบไว้คนละด้าน เมื่อเราผ่านกระแสไฟฟ้าจากเครื่องกำเนิดไปยังขั้วทั้งสอง ประจุไฟฟ้าก็จะวิ่งเข้าหากันเกิดเป็นสนามไฟฟ้า ซึ่งความแรง (ที่ถามว่าแผ่รัศมีไปประมาณกี่เมตร) นั้นขึ้นกับปัจจัยหลายอย่าง ที่สำคัญก็คือ volt กับ watt ของแหล่งกำเนิด นอกจากนี้ยังขึ้นกับค่า conductivity และ pH ของแหล่งน้ำด้วย

โดยหลักการแล้วเมื่อสร้างสนามไฟฟ้าขึ้นมาปลาที่ผ่านเข้าไปจะเป็นเหมือนสื่อให้ไฟฟ้าผ่านเหมือนกับเราถูกไฟฟ้าช๊อต และด้วยโครงสร้างและขนาดของปลาที่แตกต่างกันก็จะทำให้ความสามารถใจการเป็นสื่อไฟฟ้าได้ต่างกัน ดังนั้นถ้าหากปรับค่าโวลต์และวัตต์ให้เหมาะสมแล้ว ไฟฟ้าก็จะเป็นเครื่องมือที่เลือกจับชนิดของปลาเป้าหมายได้ ที่อเมริกาเขาใช้วิธีการปรับนี่ใช้ช๊อตปลาให้สลบเพื่อการเคลื่อนย้ายปลาจากสถานที่หนึ่งไปยังอีกสถานที่อีกแห่งหนึ่ง หรือจับมาศึกษา นับจำนวน ชั่งน้ำหนัก วัดขนาด เสร็จแล้วก็ปล่อยกลับไปยังแหล่งน้ำตามเดิม

เขามีคู่มือเลยว่าเป้าหมายคึือปลาชนิดนี้ ต้องปรับโวลต์ เท่าใด วัตต์เท่าใด ถ้าจะให้สลบต้องปรับได้อย่างไร แต่บ้านเราเรื่องนี้เป็นเรื่องผิดกฏหมาย การวิจัยเพื่อทำข้อมูลแบบนี้เป็นของกรมประมงเท่านั้น องค์ความรู้ที่เป็นวิชาการจึงไม่มากเท่าอเมริกา (ในขณะที่ชาวบ้านเขาเรียนรู้จากประสบการณ์ของเขา)