ปาฐกถาหัวข้อ "คนกับธรรมชาติ ต้องอยู่ร่วมจึงอยู่รอด" โดย อ.เสกสรรค์ ประเสริฐกุล

คนกับธรรมชาติ ต้องอยู่ร่วมจึงอยู่รอด

ปาฐกถาเนื่องในวาระครบรอบ20ปีการจากไปของสืบ นาคะเสถียร โดย ดร.เสกสรรค์ ประเสริฐกุล จัดโดยมูลนิธิสืบนาคะเสถียร วันที่ 1 กันยายน 2553 ณ หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร

ท่านอดีตนายกรัฐมนตรีอานันท์ ปันยารชุน ท่านประธานมูลนิธิสืบนาคะเสถียรและท่านผู้มีเกียรติทั้งหลาย

วันนี้เรามาพบกันเพื่อแสดงความคารวะต่อมิตรผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง ซึ่งจากไปเมื่อ20ปีก่อน ท่านเป็นบุคคลสำคัญที่อุทิศชีวิตให้กับการพิทักษ์สัตว์ป่าและผืนป่าในประเทศไทย ตลอดจนเป็นผู้จุดประกายที่เรืองโรจน์โชติช่วงที่สุดให้กับขบวนอนุรักษ์ธรรมชาติในประเทศของเรา

ปัจจุบันชื่อของท่านยังคงสถิตสถาพรอยู่ในนามของมูลนิธิสืบนาคะเสถียร       

หลายท่านคงจำได้ว่าในปี 2533 ความตายของคุณสืบเป็นเรื่องใหญ่ที่สุดเรื่องหนึ่ง ซึ่งบดขยี้

หัวใจของคนทั้งประเทศ มันเป็นโศกนาฏกรรมที่ทำให้หลายคนต้องหันมาสนใจเรื่องป่าและสัตว์ป่าเป็นครั้งแรกในชีวิต และจำนวนไม่น้อยต้องหันมาถามตัวเองว่าได้ทำอะไรบ้างแล้วหรือยัง ในการช่วยรักษามรดกธรรมชาติไว้ให้ลูกหลาน 

ภาพของสืบ นาคะเสถียร เป็นภาพของข้าราชการกรมป่าไม้ตัวเล็ก ๆ ที่ทุ่มเทชีวิตจิตใจให้กับ

การพิทักษ์ผืนป่า แต่ก็ต้องพบกับอุปสรรครอบด้าน ตั้งแต่ความไม่จริงใจของนักการเมืองที่เรืองอำนาจ ระบบราชการอันเย็นชา งบประมาณทำงานอันน้อยนิด การคุกคามของกลุ่มอิทธิพลท้องถิ่นที่ลักลอบล่าสัตว์ตัดไม้ ไปจนถึงชาวบ้านผู้ยากไร้ที่ต้อง’บุกรุก’ป่าอย่างไม่มีทางเลือก

ทั้งหมดนี้นับเป็นภารกิจอันหนักหนาสาหัส เกินกว่าที่คนๆเดียวจะแบกรับไว้ได้ ในที่สุด ความคับแค้นที่สั่งสมก็ทำให้คุณสืบตัดสินใจส่งข่าวสารต่อสังคมไทย ด้วยวิธีการเฉียบขาดที่สุด และมีราคาแพงที่สุด    
วันที่ 1 กันยายน 2533 เป็นวันที่ฟ้าหลั่งฝน คนหลั่งน้ำตา...
แน่ละ ความตายของคนเรานั้น อาจพิจารณาได้จากหลายมิติ และอาจค้นหาความหมายได้ในหลายระดับ เพราะฉะนั้นในกรณีของสืบ นาคะเสถียร จึงพูดได้ในบางมุมมองว่าแท้จริงแล้วคุณสืบไม่ได้จากไป หากเพียง
เปลี่ยนรูปแบบในการดำรงอยู่ หรือ’จากไปเพื่อจะได้อยู่ร่วมชั่วนิรันดร์’

ใช่หรือไม่ว่าทุกวันนี้ สืบ นาคะเสถียรยังคงอยู่กับพวกเรา ทั้งในฐานะจิตวิญญาณที่เชื่อมร้อยกับทุกอณูของสรรพชีวิตในผืนป่า อีกทั้งในฐานะแรงบันดาลใจของผู้รักธรรมชาติทุกคน 

ใช่หรือไม่ว่าสืบ นาคะเสถียรไม่ได้หายไปไหน หากในรูปของมูลนิธิ คุณสืบยังคงเฝ้าดูแลผืนป่าตะวันตก ตลอดจนดำเนินกิจกรรมอนุรักษ์ธรรมชาติในอีกหลายๆด้าน
อย่างไรก็ตาม...

ทั้งหมดนี้มิได้หมายความว่า20ปีที่ผ่านมา การสานต่อเจตนารมณ์ของสืบ นาคะเสถียรได้กลายเป็นกระแสหลักในสังคมไทยแล้ว และยิ่งมิได้หมายความว่าสถานการณ์อนุรักษ์ธรรมชาติทั้งในระดับโลกและในประเทศไทยกำลังประสบความสำเร็จเป็นที่น่าพอใจ

เมื่อ20ปีก่อน แม้ว่า ’เสียงตะโกนจากพงไพร’ ของคุณสืบจะดังกึกก้องไปทั่วทั้งประเทศ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่พร้อมจะขานรับคำขอร้องของเขา ยังไม่ใช่คนส่วนใหญ่ที่ยึดถือการอยู่ร่วมกับธรรมชาติเป็นแนวทางแห่งชีวิต............

บทปาฐกถายาวมากค่ะ โพสต์ text ทั้งหมดคงไม่ไหว 

ติดตามอ่านได้ตามลิ้งค์ที่แปะไว้ข้างบนนะคะ