เมื่อเซียนงูมาเยือนถิ่นตะขาบยักษ์

ตอนย้ายมาอยู่หัวลำใหม่ๆ ยังไม่มีที่พัก หาบ้านเช่าไม่ได้ จึงต้องไปขอความกรุณาให้ได้อยู่ไปก่อนโดยจ่ายเดือนละหนึ่งพันบาท ได้อาศัยอยู่บ้านป้าวรรณซึ่งไม่มีคนอยู่มานานมากแล้ว เขาเอาไว้เก็บของน่ะ เพราะเมื่อก่อนป้าวรรณเคยเปิดร้านอาหารแต่ตอนนี้เลิกกิจการแล้วจึงย้ายไปอยู่ที่อื่น และที่นั่นทำให้เราได้พบกับตะขาบถ้ำ  ตอนนั้นมันอยู่ในห้องน้ำ ตัวมันใหญ่ คล้ายตะขาบผสมกับกั้ง มีขาหกคู่ สีออกชมพูสผมน้ำตาล เกาะอยู่ตรงขอบอ่าง รูปร่างลักษณะก็แปลก ตอนนั้นตกใจมาก เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องเผชิญหน้ากับสัตว์แปลกๆ เพียงคนเดียว และตอนนั้นเพิ่งย้ายมาใหม่ ยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่ด้วย เห็นมันครั้งแรกก็นึกถึงสัตว์ประหลาดค่ะ ในใจคิดว่าอยากจะเก็บมันตอนเป็นๆไปให้ใครสักคนดูว่ามันคืออะไรกัน ทำไมรูปร่างลักษณะพิลึกอย่างนี้ แต่ดูๆแล้วมันน่าจะมีพิษ เลยต้องทำร้ายมัน เพราะกลัวมันจะมาทำร้ายตอนเราเผลอ ก็ห้องน้ำมันไม่มิดชิด เจ้าตัวนี้มันเข้าออกได้สบาย เพราะขนาดกิ้งกือยักษ์ก็ยังเข้าได้ พูดถึงกิ้งกือยักษ์แล้วทำให้ต้องนึกขอบคุณเจ้าของบ้านและชุมชนหัวลำที่ทำให้เราลดอาการกลัวกิ้งกืออกไปได้ประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็น เพราะบ้านที่อยู่นี้ทำให้ต้องใช้ชีวิตอยู่กับฝูงกิ้งกือยักษ์ ที่ทุกวันมันต้องมาเยือน แล้วแปลกตรงที่ ไม่ว่าเราจะโยนมันไปทิศทางใด มันก็จะเดินกลับเข้ามาในบ้านเท่านั้น ตรงนี้แปลกมากๆ มันรู้ได้ไงว่าต้องเดินเข้ามาในบ้านนี้ แล้วมันก็เดินทุกตัวจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นกิ้งกือตัวใหญ่ขนาดนี้เป็นฝูงๆ  บางตัวอ้วนมาก ยาวด้วย เห็นแล้วจะเป็นลม ใจเต้นแรงมาก บ้านอยู่ข้างถนนลาดยางเราก็เลยใช้ที่ตักขยะแบบมีด้ามเขี่ยให้มันม้วนตัว แต่ส่วนใหญ่จะไม่ม้วน มันจะหงายหลังแล้วเลื้อยทั้งที่ยังหงายหลังน่ะแหละ เร็วมาก ทำให้นึกถึงเด็กดื้อๆ แต่ในที่สุดมันก็ต้องม้วนแต่บางตัวทำอย่างไรก็ไม่ม้วน ถึงอย่างไรทั้งตัวที่ม้วนและไม่ม้วนก็ต้องถูกโยนออกไปอีกฟากหนึ่งของถนนที่ตรงข้ามกับบ้านเช่าซึ่งเป็นป่ามีต้นไม้เยอะ ในขณะที่บางตัวถูกโยนไกลไปถึงป่าก็รอดชีวิตแต่บางตัวก็ตาย เพราะบางตัวค้างอยู่บนถนน ก็ต้องถูกรถเหยียบเสียงดังกร๊วบ..ตอนนั้นจะเป็นบาปหรือไม่ เราไม่ได้นึก คิดเพียงว่าขอให้เจ้ากิ้งกือยักษ์พวกนี้มันออกไปไกลๆ ก็พอ พวกมันมีมากจนทนไม่ได้ จึงค้นหาจากเน็ตว่า วิธีไล่และป้องกันสัตว์พวกนี้ต้องทำอย่างไรบ้าง แต่สิ่งที่ได้จากการค้นคว้ากลับกลายเป็นทำให้เรารู้สึกผิดที่ทำร้ายพวกมัน เพราะกิ้งกือเป็นเสมือนโรงงานผลิตปุ๋ยชีวภาพที่เยี่ยมที่สุดในโลก เพราะมูลของมันมีประโยชน์ต่อพืชอย่างมาก และมันก็ไม่ได้ร้ายกาจด้วย ไม่ดุร้ายประเภทกัดไม่เลือกอะไรทำนองนั้น จะมีก็แต่เพียงสารไซยาไนต์ที่โคนขาซึ่งจะถูกปล่อยออกมาตอนที่รู้สึกว่าถูกรุกรานเท่านั้นเอง ชอบย่อยสลายซากพืชหรือเศษใบไม้ร่วงผุๆ ไม้ผุ ชอบอยู่ที่ชื้นๆเย็นๆ แล้วถ่ายมูลออกมาเป็นปุ๋ย แต่คนมักจะกลัวมันไปเองโดยเฉพาะพวกผู้หญิงเพราะสีสลับและด้วยลักษณะลำตัวยาวและขายั้วะเยี๊ยะของมันนั่นเอง