ตามล่าหาแห้ว ณ หนองบัวฯ

ช่วงนี้เป็นช่วงเดินทางไป กทม. แทบจะสัปดาห์เว้นสัปดาห์แต่ภารกิจหลักมักแน่นเอี๊ยดจนกระดุกกระดิกไปไหนยากแต่สัปดาห์ก่อนภายหลังนำเสนอผลงานวิชาการเสร็จก็รีบบึ่งกลับบ้านแล้วก็รีบออกจากบ้านเพื่อเดินทางที่เต็มไปด้วยความหวังแต่..ก่อนออกจากบ้านก็มีข่าวพยากรณ์อากาศว่าพื้นที่เป้าหมายจะมีฝนตกสองวันซึ่งเป็นช่วงที่เข้าพื้นที่พอดีทั้งสองวันก็เลยทำใจพร้อมปลอบใจตัวเองว่ามันคงจะมีเจ้าบ้านที่ดีออกมาต้อนรับบ้างสิน่า..

บรรยากาศวันเดินทางก่อนวันหยุดยาวก็นับเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ยิ่งผู้คนล้นหลามปานหนอนบุ้งดำขนหงอกที่เกาะตามต้นไม้เป็นฝูงก็ไม่ปาน ณสถานีขนส่งสายอีสาน ผู้คนเบียดเสียดแออัดคนที่อยู่ข้างหลังก็ตะโกนว่า “ขอทางหน่อยครับ/ค่ะ เพราะรถกำลังจะออก”คนที่อยู่ข้างหน้าก็ตอบกลับว่า “ก็รีบเหมือนกันเพราะเลยเวลามามากแล้วแต่เดินไปไม่ได้”  ส่วนผมเองก็พยายามเบี่ยงทางให้คนที่ดูเหมือนเขารีบกว่าผม(ทั้งๆที่ผมควรจะรีบกว่าด้วยซ้ำ) ไปๆมาๆ ผมก็เป็นฝ่ายได้เดินทางก่อนแต่ต้องเดินไปขึ้นรถนอกชานชลา เพราะรถเข้ามาไม่ได้  และแล้วรถก็ล้อหมุนเมื่อเวลาสามทุ่มครึ่ง (จากกำหนดเดิมคือสามทุ่ม) พอรถออกสู่ถนนวิภาวดีฯ พบว่าถนนโล่งกว่าที่คิด จนถึงรังสิตก็เริ่มรู้สึกว่ารถหนาแน่นขึ้น แล้วผมก็ปิดโทรศัพท์เพื่อถนอมแบตฯ (เพราะลืมชาร์ต) แล้วก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียเนื่องจากใช้ร่างกายมากเกินไปต่อเนื่องมาราวเกือบสามสัปดาห์