ปลากินยุง

น้ำมวกเหล็กเสีย...น่าตระหนกไม่น้อย การท่องเที่ยวเกินขีดจำกัดที่สามารถรองรับได้ของพื้นที่แล้วมังครับ





ห่วงไปถึงผู้ช่วยที่มวกเหล็กว่าจะเมาน้ำเน่าบ่อยๆ  ผ่านไปแถวนั้นสงสัยต้องหาน้ำอะไรไปช่วยไดลูดซะแล้วสิ ว่างๆ จะแวะไปเยี่ยมไอ้น้อง

 

น่าเห็นใจคนในพื้นที่นะครับ ทำเท่าที่ทำได้แล้ว...นอกเหนือจากนั้นก็ไม่ได้อยู่ในการควบคุมของตัวเรา

นี่ขนาดพื้นที่ใกล้ๆ กรุงเทพ แค่มวกเหล็กยังประสบปัญหาที่อยู่เหนือการควบคุมแล้ว หากเป็นป่าไม้ในหน่วยหลังเขาไกลปืนเที่ยงแล้วปัญหายิ่งร้อยเท่าพันทวี ลำพังแค่จะรักษาพื้นที่รับผิดชอบรอบๆ หน่วยยังลำบาก อุปกรณ์สื่อสาร อาวุธ เครื่องสนาม สเบียง จัดหามาใช้กันตามมีตามเกิด ยิ่งบรรดาแรงเจอร์ลูกจ้างรายวันนี่ยิ่งเลวร้าย ในรอบปีเงินเดือน (ที่ไม่ถึงห้าพัน) ตกเบิกสามสี่เดือนเป็นถือเรื่องปรกติทุกๆ ปี สวัสดิการไม่ต้องพูดถึง ชาวบ้านก็ไม่เอา อยู่กันด้วยใจอย่างเดียว (บางครั้งก็ออกแนวโดดเดี่ยวไม่มีใครเหลียวแล)  ... แต่คนไกลยังอุตส่าตั้งฉายาไอ้พวกป่าไม้ให้เป็นไอ้พวกพนักงานกรมตอไม้ เฮ้อออออ

บ่นตามประสาครับ ไอ้พวกพนักงานกรมตอไม้ที่ว่าแม้รักษาชีวิตตัวเองยังแทบไม่รอด แต่อย่างน้อยที่สุดเขายังเหลือใว้ใจกระผีกหนึ่งมาเฝ้าป่่าให้เราได้เข้าไปเที่ยวกัน บางคนเค้าถึงกับยอมแลกด้วยชีวิต...ที่ผมเคยรู้จักมักจี่ก็มีเพื่อนร่วมรุ่นท่านเวนี่คนหนึ่งล่ะ (ไอ้เวนี่รุ่นเดียวกับไอ้กล้วยใช่หรือเปล่าวะ...ฮา)