กระรอกกับอิสระที่หายไปในป่าปูน

กระรอกกับอิสระที่หายไปในป่าปูน

ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่า สัตว์ป่า มันก็อยู่ในป่า จะมีชีวิตยังไงก็เรื่องของมัน แต่พอวันหนึ่งที่ฉันได้เข้ามาเรียนรู้ ในรั้วคณะสัตวแพทยศาตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ พร้อมกับความคิดที่ถูกปลูกฝังว่า หนึ่งชีวิตมีค่าเท่ากับหนึ่งชีวิต นั่นคือ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ชนิดใดก็ล้วนแต่มีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ในแบบที่มันควรจะเป็น มีอิสระที่มันควรจะได้ ทำให้ฉันเริ่มมองชีวิตของสัตว์ต่างๆแตกต่างกันออกไป โดยเฉพาะสัตว์ป่าที่ถูกนำมาเลี้ยงในเมือง

หลายเคสที่เข้ามาในโรงพยาบาลสัตว์ ถ้าไม่นับสัตว์เลี้ยงธรรมดาพวกหมาแมวแล้วล่ะก็ จะมีสัตว์อีกประเภทหนึ่งที่เรียกว่า “Exotic pet” เป็นสัตว์พิเศษที่คนสรรหากันมาเลี้ยงด้วยความรัก (ส่วนตัวของเขา) และเกือบครึ่งที่เป็นสัตว์ป่าที่นำออกมาจากป่า โดยการพรากชีวิตปกติของเขาเข้ามาอยู่ในเมืองนั่นเอง

ฉันได้มีโอกาสขึ้นไปในห้องรักษาสัตว์พิเศษบ่อยครั้ง จนรู้สึกว่า “คำว่ารัก” ที่มนุษย์พยายามยัดเยียดให้กับสัตว์นั้นมันมากเกินไป จนบางทีมันก็กลายเป็นผลร้ายกับพวกเขามากกว่าผลดี ยกตัวอย่างสัตว์ชนิดหนึ่งที่ฉันไม่แนะนำให้หามาเลี้ยงกันเลยนั่นคือ “กระรอก”

กระรอก เป็นสัตว์ที่ปราดเปรียว หากินอยู่บนเรือนยอดของแมกไม้ต่างๆ ชอบที่จะวิ่งไปมาตามกิ่งไม้ต้นโน้นต้นนี้ แต่เมื่อเหล่ามนุษย์ผู้รักในความปราดเปรียวของมัน และความน่าเอ็นดูด้วยความที่มันเป็นสัตว์ขนฟู จึงมีการนำมันออกมาจากโพรงตั้งแต่ยังเป็นตัวน้อย ตัวแดงๆ มาเลี้ยงดูกัน หากเราเดินที่ตลาดนัดจตุจักร เราจะเห็นเจ้ากระรอกจำนวนมากถูกขังอยู่ในกรงเล็กๆพร้อมกับกล้วยดำๆชิ้นเล็กวางอยู่ในกรง คนขายเมื่อเห็นว่าเราทำท่าทางสนใจก็จะเริ่มสนนราคาทันที

“ตัวสองร้อยน้อง พี่ลดให้กันเองร้อยห้าสิบ”

หนึ่งชีวิตมีค่าแค่เท่านี้เหรอ????

ฉันทำท่าทางเหมือนสนใจแต่ความจริงแล้วฉันรู้สึกสงสารพวกมันมากกว่า เมื่อฉันสอบถามเจ้าของร้านก็ได้ความว่ากระรอกเหล่านี้เขาล้วงออกมาจากโพรงในธรรมชาติ ซึ่งขายได้ราคาดีเพราะวัยรุ่นสมัยนี้นิยมเลี้ยงกันเป็นเพื่อนคลายเหงา นอกจากนี้หากใครสามารถสรรหา สายโซ่คล้องคอเส้นงามๆให้มันได้สักเส้น จะมีความกิ๊บเก๋มากเลยทีเดียว

ฉันรู้จักเพื่อนอยู่คนหนึ่งที่เลี้ยงกระรอก เขาก็ซื้อกระรอกพวกนี้แหละไปเลี้ยง ไม่กี่วันมันก็เป็นโรคปอดอักเสบ บางตัวอดอาหารไม่ยอมทานอะไร ฉันสงสารเจ้าสัตว์ตัวเล็กๆเหล่านี้เหลือเกินแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากภาวนาให้มันหนีจากพันธนาการนั้นให้ได้ในสักวันหนึ่ง

โภชนาการของพวกมันก็เป็นสิ่งสำคัญ กระรอกที่วันๆกินแต่อาหารเด็กอ่อน(ซีรีแลกซ์) ไม่นานฟันของมันที่เคยสบกันพอดีก็จะมีอันงอกยาวผิดธรรมชาติและกลายเป็นแผลที่เหงือก ทำให้กินอะไรไม่ได้ บางตัวอดตายโดยที่เจ้าของไม่รู้ก็มี...ธรรมชาติสร้างฟันกระรอกให้เป็นสัตว์ฟันแทะแต่คนก็อุตริ ให้แต่อาหารอ่อนไม่ช้าเจ้ากระรอกสุดที่รักก็ตายไป

เท่าที่ฉันรู้จักคนเลี้ยงกระรอกมา ไม่เคยมีใครเลี้ยงมันจนแก่ตายเลยสักคนเดียว

บางทีเมื่อเจ้ากระรอกน้อยกระโดดโลดเต้นอยากปีนต้นไม้เจ้าของผู้รู้ใจมันก็รีบทักท้วงในทันที

“แป้งอย่าเอามันใกล้ต้นไม้นะ เดี๋ยวมันเพลินไม่ยอมลง หันกลับมากัด”

“ก็ดีแล้วนี่ ก็ให้มันไปดิ กระรอกควรอยู่บนต้นไม้มากกว่าอยู่ในกรง มันกัดคงเป็นเพราะมันอยากอยู่ต่อ”

ฉันตอบกลับไปแบบซื่อๆ เพราะฉันเชื่อว่าสัตว์เหล่านี้ล้วนมีเหตุผลที่มันจะทำ มันเพียงแค่อยากทำในสิ่งที่มันทำ ทำในสิ่งที่มันเป็น เราเองต่างหากที่ไปบังคับธรรมชาติมัน หากเรารักสัตว์พวกนี้จริง ฉันอยากให้เรารักยามที่มันอยู่ในธรรมชาติอย่างมีความสุข มากกว่ารักเมื่อนำมันอยู่ในกรง

หากใครได้อ่านบทความนี้แล้ว เมื่อคุณเดินผ่านร้านขายกระรอก ขอความกรุณาอย่าสนับสนุนการพรากอิสระของพวกเขาเลยนะคะ เหมือนกับถ้าคุณเดินผ่านแล้วมีคนบอกคุณว่า

“เอาสร้อยล่ามคอสักเส้นมั๊ยพี่ ยี่สิบบาทเอง”