ชีวิตในพงไพร: เรื่องจริงจากผู้พิทักษ์ป่า
เขียนโดย Thai_Beer Authenticated user เมื่อ 16 มกราคม 2554
ครั้งหนึ่งข้าเคยสุดรักหวงแหนตัวเจ้าเยี่ยงสิ่งใด แต่เมื่อครั้งใดหัวใจข้าได้ความทุกระทม
ยังมีเจ้าที่เฝ้ายืนคอยปลอบใจข้า แต่ตอนนี้เจ้าจากข้าไปใกลลับไม่กลับมา
ข้าจะยังเฝ้าคอยตัวเจ้าที่จากไป แต่หัวใจข้ายังเฝ้ารักตัวเจ้าเยี่ยงภูผาต้านทานลม
ดั่งคำกลอนที่กล่าวข้างต้น ตัวผมเป็นคนคนนึงที่เลือกหนทางชีวิตให้กับตัวเองซึ่งเลือกเข้ามาที่จะทำงานนี้คืองานอนุรักษ์สัตว์ป่าที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง ซึ่งเป็นความใฝ่ฝันมาตั้งวัยเด็กที่ผมได้ใฝ่ฝันเอาไว้ว่าจะได้มาทำงานที่นี่ ผมเคยทำงานกรมชลประทานเดือนหนึ่งได้เงินเดือนรวมกับรายได้อื่นที่เสริมเข้ามาประมาณ 15,000 บาท แต่ยังตัดใจทิ้งงานในขณะนั้นได้เพื่อจะได้เข้าทำงานที่เขตรักษาพันธุ์ฯห้วยขาแข้ง ผมไม่เคยใส่ใจในคำกล่าวหาของใครก็ตามที่มาต่อว่าผม แต่มีครั้งหนึ่งที่แม่ของผมเคยถามผมทำงานแบบนี้มันลำบากมากรู้ไหม เงินเดือนก็น้อยจะอยู่ไปทำไมลูก (แม่คงถามเพราะความเป็นห่วง) ผมตอบท่านว่ามันลำบากครับแต่ผมชอบงานนี้มาก และผมไม่มีสิทธิ์รักในอาชีพผมเลยเหรอครับ ท่านเงียบแล้วท่านไม่เคยถามอีกเลย แต่ในสมองผมที่ได้ยินเรื่องที่แม่ถามอย่างนั้นผมเสียใจที่ตอบท่านไปแบบนั้น แต่ท่านคือแรงบัลดาลใจให้ผมต่อสู้ จนในขณะนี้สิ่งที่ผมรักมันหายไปเกือบหมดทั้งแฟน และ สิ่งอื่นๆที่อยู่รอบข้างก็เปลี่ยนและเลือนหายไปจนเกือบหมด
รุ่นพี่ผมคนหนึ่งเคยบอกว่าถ้าจะทำงานที่นี่มันต้องเสียสิ่งที่เรารักหลายๆอย่างนะ เพื่อแลกกับงานนี้เพราะว่าการทำอาชีพพิทักษ์ป่านั้นเหมือนกับคนป่าที่ตัดขาดกับทุกสิ่งกับโลกภายนอกมีเพียงเสียงวิทยุ ICOM ที่คอยบอกข่าวจากโลกภายนอกเท่านั้น นานๆครั้งจึงจะมีแขกเข้ามเยี่ยมเยือนหรือในช่วงที่ผลัดเปลี่ยนกำลังกัน จึงจะได้ลงไปสู่โลกภายนอกเดือนละ 5 – 6 วัน ทุกครั้งที่ผมลงกลับบ้าน ผมแปลกใจกับโลกภายนอกมากทั้งข่าวคราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นปัญหาต่างๆ ความวุ่นวาย เสียงดังเอะอะ มันเต็มไปหมดซึ่งผิดกับชีวิตในป่า ซึ่งมีแต่ความสงบเงียบแต่ก็ไม่เชิงจะสงบเงียบโดยสิ้นเชิงเสียทีเดียว บางวันก็มีตัวอะไรให้เราสังเกตเห็นได้ทำให้เราแปลกใจเล่นคอยเฝ้าดูเหมือนกับชายหนุ่มที่กำลังเกาะรั้วเหล็กเฝ้ามองหญิงสาวที่กำลังเดินกับชายหนุ่มอื่นอยู่
เดือนละ 1 – 2 ครั้ง ผมจะออกลาดตระเวนผื้นที่ป่า ปัญหาส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องการลักลอบล่าสัตว์แต่ก็ไมใช่ว่าจะเจอแต่การลักลอบล่าสัตว์หรือการทำไม้ทุกครั้งไป นานครั้งจะเจอและจับได้แต่บางครั้งพวกเราก็ต้องยอมเค้าด้วยเนื่องจากอาวุธยุทโธปกรณ์และจำนวนคนเราด้อยกว่า อย่างเช่นพวกเรามีไป 5 คน ปืน HK33 2 กระบอก ปืนลูกซองยาว 5 นัด 3 กระบอกบุคลากรทุกคนพร้อมเสมอในการปะทะกับใครก็ตามที่ลุกล้ำเข้ามาโดยไม่ชอบธรรมและผิดกฎหมาย แต่สภาพปืนของพวกเรามันยากต่อการปะทะมาก ส่วนมากพวกนั้นจะหนีได้ทุกครั้ง เนื่องจากปืนของเรามันเก่ามากปืน HK มีไปคนละไม่ถึง 20 ลูก ยิ่งไม่กี่นัดก็ขัดลำเสียแล้ว ส่วนปืนลูกซอง ก็มีให้ 4 – 5 ลูก ยิงได้ที่ละนัดต้องวิ่งหาไม้มาแหย่เพื่อเอาลูกออกจากรังเพลิง ลองคิดดูครับถ้ามีเหตุปะทะขึ้นมามันจะลำบากแค่ไหน
บางทีก็เกิดเรื่องระทึกเหมือนกันเวลาลาดตะเวน อนุรักษ์กับสัตว์ป่าจะเจอกันมันเป็นเรื่องธรรมดาคือเดินไปเจอกับโขลงช้างป่าซึงรู้ตัวอีกทีก็อยู่ใจกลางโขลงเสียแล้ว แล้วเราจะทำอย่างไรถ้าเจอสถานการณ์แบบนั้นคือต้องนิ่งให้มากที่สุดแล้วค่อยๆ หาทางออกจากตรงนั้น แต่บางครั้งความนิ่งไม่ได้ชนะเสมอไป สิ่งที่เรากลัวที่สุดในการเจอกับช้างป่าก็คือลูกช้าง มันจะไม่สนใจว่าเราคือตัวอะไร มันจะเอาแต่เล่น พอลูกช้างเห็นเราเท่านั้นทุกอย่างก็ไม่นิ่งอีกต่อไป ช้างทั้งโขลงวิ่งไล่พวกเรา ความวุ่นวายต่างๆก็เกิดขึ้น กลัวครับ วิ่งหนีคนละทิศละทาง เมื่ออดรีนาลีนหลั่งออกมาน้ำหนักเป้ที่แบกก็เบาในทันที ปืนที่ถือเหมือนไม้ท่อนนึงสมองมันสั่งให้หนีอย่างเดียว บางครั้งอาจจะมีการตายเกิดขึ้น เนื่องจากถูกช้างเหยียบหรือหลงป่าก็มี ตามหากันเป็นวันๆ กว่าจะเจอกันบางทีใกล้มืด ตอนเล่าให้อ่านให้ฟังกันมันก็ตลกดีครับ แต่ตอนเจอนั้นมันคนละเรื่องครับ
ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยครับแต่ก็สนุก ครั้งหนึ่งในชีวิตของชายคนหนึ่งที่รักสัตว์ป่าและรักป่าถึงในโลกภายนอกเราจะเสียหลายสิ่งไป แต่ในป่ายังมีสิ่งที่รอให้เราค้นพบอีกมากมายครับ.....?
อยากให้เพื่อนๆทุกคนเป็นกำลังใจให้พิทักษ์ป่าทุกท่านทั่วประเทศทุกเขตรักษาพันธุ์และอุทยานแห่งชาติทุกๆ แห่ง ด้วยครับ
รักป่าและสัตว์ป่ามากๆนะครับเผื่อให้สืบพันธุ์จนชั่วลูกชั่วหลานคงอยู่และปกป้องตลอดไป
คำกล่าวในบทความนี้อาจมีบางคำที่เสียดสีไปบางแต่ทุกคำถูกถ่ายถอดมาจากความเป็นจริง ไม่ได้เสริมเติมแต่ประการณ์ใดๆ ทั้ง สิ้น หรือผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
By Thaibeer
ยังมีเจ้าที่เฝ้ายืนคอยปลอบใจข้า แต่ตอนนี้เจ้าจากข้าไปใกลลับไม่กลับมา
ข้าจะยังเฝ้าคอยตัวเจ้าที่จากไป แต่หัวใจข้ายังเฝ้ารักตัวเจ้าเยี่ยงภูผาต้านทานลม
ดั่งคำกลอนที่กล่าวข้างต้น ตัวผมเป็นคนคนนึงที่เลือกหนทางชีวิตให้กับตัวเองซึ่งเลือกเข้ามาที่จะทำงานนี้คืองานอนุรักษ์สัตว์ป่าที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง ซึ่งเป็นความใฝ่ฝันมาตั้งวัยเด็กที่ผมได้ใฝ่ฝันเอาไว้ว่าจะได้มาทำงานที่นี่ ผมเคยทำงานกรมชลประทานเดือนหนึ่งได้เงินเดือนรวมกับรายได้อื่นที่เสริมเข้ามาประมาณ 15,000 บาท แต่ยังตัดใจทิ้งงานในขณะนั้นได้เพื่อจะได้เข้าทำงานที่เขตรักษาพันธุ์ฯห้วยขาแข้ง ผมไม่เคยใส่ใจในคำกล่าวหาของใครก็ตามที่มาต่อว่าผม แต่มีครั้งหนึ่งที่แม่ของผมเคยถามผมทำงานแบบนี้มันลำบากมากรู้ไหม เงินเดือนก็น้อยจะอยู่ไปทำไมลูก (แม่คงถามเพราะความเป็นห่วง) ผมตอบท่านว่ามันลำบากครับแต่ผมชอบงานนี้มาก และผมไม่มีสิทธิ์รักในอาชีพผมเลยเหรอครับ ท่านเงียบแล้วท่านไม่เคยถามอีกเลย แต่ในสมองผมที่ได้ยินเรื่องที่แม่ถามอย่างนั้นผมเสียใจที่ตอบท่านไปแบบนั้น แต่ท่านคือแรงบัลดาลใจให้ผมต่อสู้ จนในขณะนี้สิ่งที่ผมรักมันหายไปเกือบหมดทั้งแฟน และ สิ่งอื่นๆที่อยู่รอบข้างก็เปลี่ยนและเลือนหายไปจนเกือบหมด
รุ่นพี่ผมคนหนึ่งเคยบอกว่าถ้าจะทำงานที่นี่มันต้องเสียสิ่งที่เรารักหลายๆอย่างนะ เพื่อแลกกับงานนี้เพราะว่าการทำอาชีพพิทักษ์ป่านั้นเหมือนกับคนป่าที่ตัดขาดกับทุกสิ่งกับโลกภายนอกมีเพียงเสียงวิทยุ ICOM ที่คอยบอกข่าวจากโลกภายนอกเท่านั้น นานๆครั้งจึงจะมีแขกเข้ามเยี่ยมเยือนหรือในช่วงที่ผลัดเปลี่ยนกำลังกัน จึงจะได้ลงไปสู่โลกภายนอกเดือนละ 5 – 6 วัน ทุกครั้งที่ผมลงกลับบ้าน ผมแปลกใจกับโลกภายนอกมากทั้งข่าวคราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นปัญหาต่างๆ ความวุ่นวาย เสียงดังเอะอะ มันเต็มไปหมดซึ่งผิดกับชีวิตในป่า ซึ่งมีแต่ความสงบเงียบแต่ก็ไม่เชิงจะสงบเงียบโดยสิ้นเชิงเสียทีเดียว บางวันก็มีตัวอะไรให้เราสังเกตเห็นได้ทำให้เราแปลกใจเล่นคอยเฝ้าดูเหมือนกับชายหนุ่มที่กำลังเกาะรั้วเหล็กเฝ้ามองหญิงสาวที่กำลังเดินกับชายหนุ่มอื่นอยู่
เดือนละ 1 – 2 ครั้ง ผมจะออกลาดตระเวนผื้นที่ป่า ปัญหาส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องการลักลอบล่าสัตว์แต่ก็ไมใช่ว่าจะเจอแต่การลักลอบล่าสัตว์หรือการทำไม้ทุกครั้งไป นานครั้งจะเจอและจับได้แต่บางครั้งพวกเราก็ต้องยอมเค้าด้วยเนื่องจากอาวุธยุทโธปกรณ์และจำนวนคนเราด้อยกว่า อย่างเช่นพวกเรามีไป 5 คน ปืน HK33 2 กระบอก ปืนลูกซองยาว 5 นัด 3 กระบอกบุคลากรทุกคนพร้อมเสมอในการปะทะกับใครก็ตามที่ลุกล้ำเข้ามาโดยไม่ชอบธรรมและผิดกฎหมาย แต่สภาพปืนของพวกเรามันยากต่อการปะทะมาก ส่วนมากพวกนั้นจะหนีได้ทุกครั้ง เนื่องจากปืนของเรามันเก่ามากปืน HK มีไปคนละไม่ถึง 20 ลูก ยิ่งไม่กี่นัดก็ขัดลำเสียแล้ว ส่วนปืนลูกซอง ก็มีให้ 4 – 5 ลูก ยิงได้ที่ละนัดต้องวิ่งหาไม้มาแหย่เพื่อเอาลูกออกจากรังเพลิง ลองคิดดูครับถ้ามีเหตุปะทะขึ้นมามันจะลำบากแค่ไหน
บางทีก็เกิดเรื่องระทึกเหมือนกันเวลาลาดตะเวน อนุรักษ์กับสัตว์ป่าจะเจอกันมันเป็นเรื่องธรรมดาคือเดินไปเจอกับโขลงช้างป่าซึงรู้ตัวอีกทีก็อยู่ใจกลางโขลงเสียแล้ว แล้วเราจะทำอย่างไรถ้าเจอสถานการณ์แบบนั้นคือต้องนิ่งให้มากที่สุดแล้วค่อยๆ หาทางออกจากตรงนั้น แต่บางครั้งความนิ่งไม่ได้ชนะเสมอไป สิ่งที่เรากลัวที่สุดในการเจอกับช้างป่าก็คือลูกช้าง มันจะไม่สนใจว่าเราคือตัวอะไร มันจะเอาแต่เล่น พอลูกช้างเห็นเราเท่านั้นทุกอย่างก็ไม่นิ่งอีกต่อไป ช้างทั้งโขลงวิ่งไล่พวกเรา ความวุ่นวายต่างๆก็เกิดขึ้น กลัวครับ วิ่งหนีคนละทิศละทาง เมื่ออดรีนาลีนหลั่งออกมาน้ำหนักเป้ที่แบกก็เบาในทันที ปืนที่ถือเหมือนไม้ท่อนนึงสมองมันสั่งให้หนีอย่างเดียว บางครั้งอาจจะมีการตายเกิดขึ้น เนื่องจากถูกช้างเหยียบหรือหลงป่าก็มี ตามหากันเป็นวันๆ กว่าจะเจอกันบางทีใกล้มืด ตอนเล่าให้อ่านให้ฟังกันมันก็ตลกดีครับ แต่ตอนเจอนั้นมันคนละเรื่องครับ
ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยครับแต่ก็สนุก ครั้งหนึ่งในชีวิตของชายคนหนึ่งที่รักสัตว์ป่าและรักป่าถึงในโลกภายนอกเราจะเสียหลายสิ่งไป แต่ในป่ายังมีสิ่งที่รอให้เราค้นพบอีกมากมายครับ.....?
อยากให้เพื่อนๆทุกคนเป็นกำลังใจให้พิทักษ์ป่าทุกท่านทั่วประเทศทุกเขตรักษาพันธุ์และอุทยานแห่งชาติทุกๆ แห่ง ด้วยครับ
รักป่าและสัตว์ป่ามากๆนะครับเผื่อให้สืบพันธุ์จนชั่วลูกชั่วหลานคงอยู่และปกป้องตลอดไป
คำกล่าวในบทความนี้อาจมีบางคำที่เสียดสีไปบางแต่ทุกคำถูกถ่ายถอดมาจากความเป็นจริง ไม่ได้เสริมเติมแต่ประการณ์ใดๆ ทั้ง สิ้น หรือผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
By Thaibeer
Comments
ความคิดเห็น
ความเห็นที่ 1
เป็นกำลังใจและชื่นชมกับภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ของผู้พิทักษ์ทุกท่านครับ
ความเห็นที่ 2
ปิดเทอมนี้ ผมจะไปรบกวนครับพี่เบียร์
ความเห็นที่ 3
ขอเป้นหนึ่งกำลังใจให้พี่ๆทุกคน
วันใดที่ท้อ และหมดกำลังใจ อย่าลืมว่า ธรรมชาติและสัตว์ป่ายังเป็นเพื่อนที่จริงใจเสมอรวมถึงกลุ่มคนที่มีจุดมุ่งหมายเดียวกันด้วย
ความเห็นที่ 4
ความเห็นที่ 5
ความเห็นที่ 6
สู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้ด้วยคนครับ
ความเห็นที่ 7
ความเห็นที่ 8
สู้สู้..เพราะพี่ก็สู้เพื่อสิ่งนี้เหมือนกัน
ความเห็นที่ 9