กลุ่มอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพและสิ่งแวดล้อม

เรื่อง อุเทน ภุมรินทร์ ภาพ: วิสูจน์ สุพงษ์

"ดูดเธอ ดูดเธอ ดูดดัง จ๊วปๆ" ผมฮัมเพลงนี้อย่างอารมณ์ดี

"ดูดคอหอย เลือดสาดกระจายยย"

ร้องแล้วไม่ร้องเปล่า พลางหันหน้าทำปากจู๋ทะเล้น ห่อปากเหมือนจะดูดอะไรสักอย่าง ไปทางเธอ ซึ่งกำลังใส่เท้าข้างหนึ่งเข้าไปในถุงกันทากที่เราเพิ่งซื้อมาเมื้อกี้นี้ จากร้านขายของที่ระลึกของอุทยานฯ

ได้ผล เธอไม่ค้อนหน้าอาย แต่กลับเม้มปากถลึงตา คว้าถุงกันทากอีกข้างหนึ่งที่เธอยังไม่ทันใส่ ฟาดป๊าปอย่างจัง เข้าที่แขนของผม

ทะลึ่ง!"  สาวแก้มบุ๋มมีลักยิ้มว่า

"ทำไร กินกันดี?"

เงียบ...คำถามนี้มันเหมือนไม่ได้รับการตอบสนอง ก็เพราะมันไม่ได้มาจากปากเยิ้มลิบสติกของสาวน้อยต้อนรับตามร้านรวงสวนอาหาร ไม่ได้มาจากปากเมียผู้เข้าครัวจัดแจงสำรับตัมแกงให้ผัวได้กินอิ่มหนำ และไม่ได้ออกจากปากแม่ ผู้ห่วงอาทรลูกน้อยที่เหนื่อยหน่ายจากวิ่งไล่เล่นกับเพื่อนวัยซนมาทั้งวัน

ไม่ใช่อะไรที่พูดมาทั้งนั้น

ใต้เงาพายุ